Bernhard
Als ik op het toilet zat wist ik dat ik een Oranje was. De camera’s kon ik niet zien. Als ik mijn billen afveegde deed ik dat altijd zeer sierlijk. Ik glimlachte de gehele tijd. Verder wist ik dat ik niet alleen op de WC zat, maar wij. Teun van Oranje. Al snel begreep ik dat er meer kinderen in de waan waren dat ze van koninklijke huize waren, met het enige verschil dat Juliana en Bernhard in het geheim bij ons langskwamen.
Ze wilden dat ik in alle eenvoud opgroeide. In een eenvoudig gezin op een boerderij. Maar ze konden het dan toch weer niet laten om dan op zondag ‘s morgens even langs te rijden en bij te praten. Om te horen hoe het met hun Teun was. Wat ik nooit begreep dat ze dan met twee prachtige aparte zwarte auto’s kwamen, terwijl mijn ouders niks tegen de buren mochten vertellen. Bernhard vond mijn moeder leuk. Terwijl Juliana dan samen met haar dan bijvoorbeeld de bonen afhaalde, of samen de piepers jaste. Meestal aten ze ‘s middags samen mee.
Juliana vroeg echt de oren van mijn moeders kop. Moeder vertelde dan dat ik met mijn vaders uniform uit Indië naar school marcheerde in de pas. Dan glimlachte ze en zij: ‘Mijn Jongske.' Ze was zo trots op haar Teuntje. Bernhard vertelde dan dat ik niet de eerste op rij was. Beatrix was eerst.
Hij wilde graag dat ik koning werd, ondanks Beatrix. Hij kuste dan nog wat met mijn moeder en reed dan weer keihard weg in zijn zwarte Mercedes Cabrio.
Eén keer reed hij bijna de buurvrouw aan, die riep: ‘Je mag dan wel op Bernhard lijken, maar je bent een enorme lul,' Waarop hij naar haar riep: ‘Bent, of hebt?’ En dat was dan mijn vader. Ik heb hun bezoeken altijd zeer gewaardeerd en ben uiteindelijk blij dat ik geen koning geworden ben. Het zou zoveel zorgen gegeven hebben.
Alles is mogelijk op DosAngeles®