.jpg)
Wadlopen
Een jaar of vijftien zal ik geweest zijn. Mijn ouders zeiden: 'Zullen we eens wat lopen!'
We liepen nooit, dus de opmerking verbaasde me enigszins. Maar een rondje om de kerk kon geen kwaad dacht ik. Het werd een een rondje náár de kerk.
De kerk van Schiermonnikoog vanuit Pieterburen. Hoewel ik me nooit als Marinier had aangemeld werd ik er toch een. Want 'wat lopen' bleek Wadlopen.
Tot je middel door de klei waden. Verzakt zijn met je hoofd alleen nog boven water
en door helicopters gered moeten worden, niks was mijn ouders te gek. Maar je deed het, je wilde ze immers nooit teleurstellen. Je wilde ze niet het idee geven dat ze je voor niks op Aarde hadden gezet. Ze hadden toch altijd het beste met je voor....
De pont was te duur, dat konden wij nooit betalen. Dus we zijn erheen gelopen.
We begonnen in Pieterburen. Eenmaal op het Wad leek het een eitje. De gids wees ons op de kerktoren van Schier. En zei: 'Daar moeten we heen!' Dat leek gemakkelijk. Dus wij maar lopen en lopen. Maar die kerktoren leek nooit groter te worden.
Ik kan iedereen deze moordende tocht afraden. Maar na acht uur waren we dan eindelijk bij die kleine kerktoren. Hij was steeds kleiner geworden, in plaats van groter.
Verder hebben we niet veel van het eiland gezien. We waren er ook gewoon veel te moe voor. Mijn WadloopDiploma hangt hier wél boven mijn bed.
Mijn naam is Parijs, Teun Parijs!
Alles is mogelijk op DosAngeles®