Herman
We woonden op een romantische boerderij. Achter waar we ons leven doorbrachten waren weilanden en sloten. En in die sloten woonde een Bullebak. We hebben de Bullebak nooit gezien, maar je kon beter niet te dicht in de buurt van de sloten komen, want dan pakte hij je gewoon. Het was een soort monster van Loch Ness en Krokodil tegelijk zoals ik het begrepen had. Zelf had ik een klein fietsje toen en op een dag zag ik mijn vader twee sloten verder in zijn groentetuin werken. Ik zwaaide naar hem en ben toen in de sloot gereden omdat ik de macht over mijn stuur verloor. Mijn vader heeft me toen nog net op tijd uit het water getrokken. Godzijdank was hij eerder dan de Bullebak. Het was wat met die sloten toen. Zelfs als het ging vriezen moest je ermee oppassen. Je wist zelf nooit precies wanneer je erop kon en het ijs sterk genoeg was. Herman onze buurman moest eerst balken onder het ijs leggen. Zodra Herman de balken eronder had gaf hij een seintje aan mijn ouders. Pa en ma vertelden dan: ‘Nou Herman heeft de balken eronder gelegd, vandaag kun je gaan schaatsen.’ Nou dat was dan genieten geblazen. En de Bullebak maar wachten tot het ijs weer weg was. Onderwijl genoten wij al schaatsend en bochtjes draaiend van het werk van Herman. Die buurman zagen wij dan dagen niet, want hij moet zich kapot gewerkt hebben de dagen voor de ijspret. Ik vroeg hem er weleens naar of het hem allemaal niet teveel werd. Maar hij deed dan net of hij niet wist waar ik het over had. Geweldig dat er zulke mensen zijn als Herman.
Mijn naam is Parijs, Teun Parijs!
Reactie Ina, 28 November 2009
Hij (De bullebak) schijnt veel te lijken op een plastic zak die in het water ligt. Heidi en ik gingen altijd heel serieus om met deze materie. Als je lang keek zag je hem bewegen tussen het kroost. Hij zat ook vaak in van die slootjes met groenig water met bellen.
Alles is mogelijk op DosAngeles®