Op bezoek bij Café Ruimzicht, voorheen Café Spoorzicht
Twintig jaar lang reed ik langs een café, zonder er ooit naar binnen te gaan. Ik woonde in de buurt en het kwam er gewoon nooit van. Het café zat aan een doorgaande weg met aan de achterzijde water. Best mooi en bijzonder. De naam van het café is Ruimzicht. Daarvoor was de naam Spoorzicht. Het spoor is op een gegeven moment opgeheven en de rails verwijderd, en toen moest er een nieuwe naam voor het café bedacht worden. Wellicht is eens aan de bar gevraagd: 'Ons café heet Spoorzicht, maar dat hele spoor is er nu al jaren niet meer, dus we denken dat we aan een nieuwe naam moeten, dat dat beter is.' En dat die mannen toen naar buiten hebben gekeken en meteen zeiden: 'Het gezicht is wel veel ruimer dan met die rails en die treinen. Is Ruimzicht iets, dat hoor je wel vaker!' En dat is het toen meteen geworden. En daar is toen uitgebreid op gedronken. Want wat was dat geweldig, daar moest op geproost worden. Leer mij die cafégasten kennen, maar daar gaat het nu even niet over.
Op een avond ben ik daar dan toch naar binnen gestapt. Bestelde een uitsmijter kaas en koffie bij het zeer oude echtpaar dat daar binnen zat en een beetje geschrokken naar me keek. Op de achtegrond hoorde ik: 'Hebben we wel kaas en hebben we wel eieren?' Tussendoor riep mevrouw: 'Is witbrood goed?' Ik: 'Jaahooor' terwijl ik daar eenzaam naar het bootloze kanaal zat te kijken. Op een gegeven moment, kreeg ik het allemaal geserveerd. Ze hadden het net op tafel gezet toen er ook nog een man met een scooter aankwam buiten. De man strompelde naar binnen en hield zijn helm op. Met z'n drieën gingen ze kijken hoe ik het allemaal ging opeten en drinken. Halverwege stak ik mijn duim nog even naar ze op. Ze glimlachten meewarig. Toen het allemaal op was, bestelde ik nog een extra koffie. Daarna vroeg ik of ik af kon rekenen.
Op de achtergrond hoorde ik ze overleggen: 'Ja, wat zullen we er eens voor rekenen?' De kosten vielen uiteindelijk erg mee, drie euro ofzo. Naderhand bleek dat het café al tien jaar gesloten te zijn, en zat ik eigenlijk bij die oude mensen in de huiskamer. En de man van de brommer kwam gezellig even op visite.
Mijn naam is Parijs, Teun Parijs!
Alles is mogelijk op DosAngeles®