.jpg)
Hier stond ik afgelopen weekend in de Oekraine!
Aan de oever van de rivier is elke week een bazar met handel in vee, gereedschap, nep merkkleding, zeisstelen van hout (hout is er eindeloos veel), traditionele geborduurde kleding, schoenen etc. En alles wordt aan- en afgevoerd in oude auto's. Alles aan die auto's knarst en ruikt binnen naar uitlaatgassen. De uitlaten zijn lek. De remmen knerpen. De auto's die wij hier naar de sloop brengen krijgen daar een nieuw en lang leven. (Mijn eerste auto was ook een beetje zo, dus ik begreep dat ik zelf inmiddels een beetje verwend ben geraakt). Vaak inclusief Nederlandse belettering die er dan gewoon op blijft staan. Zelf kunnen ze het niet lezen net zoals wij hun taal niet gemakkelijk kunnen lezen. Maar om even aan te geven hoe groot het verschil is tussen arm en rijk: 'Ik heb daar ook een nieuwe Hummer gezien en een verlengde zwarte limo'. Er staan gewoon grote showrooms van bijvoorbeeld Toyota en daar rijden er ook heel veel van en die zijn gewoon duur en nieuw. Dus in mijn hoofd werd steeds druk gewerkt, want het was onbegrijpelijk. Het verschil tussen rijk en arm is er ongelofelijk groot! Niet te bevatten hoe groot als die verschillen zijn.
Stel je een oudere mevrouw perfect in traditionele kleding voor langs de autoweg, die op een krukje zit met een heel klein tafeltje voor zich met daarop een liter melk in een fles en drie eieren in de verkoop en daar rijdt dan keihard een Hummer voorbij over een brede weg die vol gaten en hobbels zit. Op de een of andere manier zijn wij dit een beetje ontwend. En mevrouw zit daar dan gewoon de gehele dag te wachten op een koper voor haar melk en eieren.
Op de eerder genoemde markt zag ik een oude vrouwen met bonen als zaaigoed. Een krant opengeslagen op de grond met drie kleine hoopjes bonen in verschillende kleuren. En ook een klein glaasje had ze om het af te meten en zo stond ze daar de halve dag.
De scheermesjes die we hier altijd kende liggen er nog als een zalig en goed aangeboden. Het was een andere wereld dan Woudrichem, waar ik woon, waar ook iedereen weer zijn waren had uitgestald op de Jaarmarkt op dezelfde dag en hetzelfde moment. Het vorige jaar had ik daar nog zo gezellig gezeten met mijn buren. En nu stond ik in dit 'Sprookjesland'. Tussen aanhalingstekens. Wat ik daar heb gezien was net of ik in een film zat. Mensen die hun mooie dingen wilden verkopen. Ook geborduurde kleren waarmee ze naar bruiloften gaan. Wat een mooi land is dat! Met je mooiste kleding op jonge leeftijd naar het altaar gaan. Bloemen in het haar. Bloemen overal!
Ze bouwen er de mooiste huizen. De buitenkant ziet er luxe en kleurig uit. Mooi in het groen. Zulke mooie huizen zie je hier maar zelden. Maar ze komen bij leven bijna nooit af. De muren bouwen gaat nog wel. Voordelige bouwstenen en arbeidsuren. Het dak lukt vaak ook nog, maar zodra het op afwerken aankomt wordt het moeilijk. Dus de meeste huizen hebben geen kozijnen, ramen of deuren. De afwerking binnen laat ook nog een leven op zich wachten. De vorm is prachtig.
Steekpenningen verlammen het prachtige land.
Elke vergunning in dat veel te mooie land wordt tegengehouden door: ' Volgens mij bent u nog iets vergeten.' En dan bedoelen ze dat je nog even dat je nog even steekpenningen moet betalen. En kijk dan even naar het landschap hieronder.
Vijftig jaar terug in de tijd.
Waar vroeger 'Colgozen' waren, enorme boerderijen, waar iedereen hetzelfde verdiende daar ging het mis. Iedereen werkte niet even hard in de gezamenlijke boerderij. Mijn opa had het er altijd over dat het niet werkte. Die was zelf boer en als je het voor jezelf doet dan heb je een drive. Bij een gezamenlijk belang gaat iedereen smoesjes verzinnen.
En nu ligt er een land dat visueel mooier is dan Holland. Waar alles vruchtbaarder is dan in ons land! Waar nu eigenlijk geen boerderijen meer zijn. Terwijl hier juist van die enorme boerderijen waren. Je ziet er nu mensen lopen met een koe aan een touw. Mensen staan naast een koe die staat te grazen. Ze gaan het gezamenlijke weiland in met hun koe, want de historie heeft veroorzaakt dat heel veel land van iedereen is. Koeien staan aan een touw en grazen een klein stukje af. Terwijl het meeste groen niet wordt benut. Alles ligt daar voor het oprapen, maar het bukken is hen tijdens het communisme afgeleerd. In een land waar zoveel melk gewonnen zou kunnen worden. Hebben ze zelf soms één koe. Of kopen melkpoeder in de winkel. Het is onbegrijpelijk.
Er lopen mensen langs de weg of de rails om met zeisen de berm te maaien. Die verdienen zo'n beetje 100 Euro per maand. Een ervaren machinist verdient 300 Euro per maand. Je ziet bijna geen tractoren, op 250 kilometer hebben we drie tractoren gezien. En die waren al oud.
Alles ziet er zo Sprookjesachtig uit, de bossen bevatten alle soorten bomen. De weilanden bevatten precies dezelfde vegetatie als hier en het groeit zelfs nog iets harder dan hier!
Lekker weer samen met Moskou.
Alles wat je daar wilt doen wordt tegengehouden door grote mannen die overal in tegen-liggen. Het zijn egocentrische dwarsliggers. Ze willen er zelf beter van worden. Steekpenningen en nog eens steekpenningen. En iedereen die dat niet zo weet te waarderen. Die snapt het systeem niet! Een énorm land. Waarschijnlijk het mooiste en het vruchtbaarste land van de wereld, waar alles wordt gefrustreerd door een stel gekken die aan de macht en het financiële gewin willen blijven doen.
En wat het ergste is dat ze eigenlijk vrij geworden waren na de val van de muur, maar ze hebben nu weer voor een vazal van Moskou gekozen. De bevolking kreeg daardoor voordeliger gas en benzine. Een oorlog zonder doden, die Rusland gewonnen heeft.
Zwemmen met droog haar.
Bij binnenkomst dacht leuk die mensen die lopen te wandelen met een koe. Met ganzen lopen, dat kwam toch in sprookjes voor. Twee mannen aan een ploeg. Ik moest er wel om lachen. Maar bij het verlaten moest ik bijna huilen. Dat er zoveel mis is en dat dit ook nooit meer goed komt daar tijdens mijn leven. En ook in komende levens niet. Oekraine een land in de greep van de maffia! Ze proberen daar te zwemmen met droog haar, zoals Kees van Kooten het ooit heeft omschreven heeft in zijn boek. Ik heb het destijds gelezen. En nu begrijp ik die titel pas. Eigenlijk begrijp ik er niks van! Het liefst zou ik daar een boerderij beginnen. Maar dat is in deze 'traditie' onmogelijk.
Mijn Eigen Hut!
Ik sliep er in een houten hutje bij een hotelcomplex. Hoewel ik met een gezin opstap was had ik er voor gekozen des nachts mijn eigen hut te hebben. En dat werkte prima! Mijn hut was een nieuwe blokhut met wc en douche. Ik kon elke dag weer fris beginnen. Het was een groot complex waar ik zat. Meestal was ik de enige klant. Terwijl er twee vrouwen in de keuken werkten, met koksmuts op. Vier vrouwen in de bediening, waaronder Oxane die ik hier thuis ook wel in de bediening zou willen hebben. Nog een vrouw voor de Hotelreceptie. De eigenaar en zijn vrouw en die hadden ook nog een dochter die er niet onaardig uitzag. De bediening werkte van negen uur 's morgens tot twaalf uur 's nachts!
Op de morgen dat ik zou vertrekken stond de mevrouw van de Hotelreceptie helemaal op scherp. Ik had namelijk nog een dubbele espresso besteld en nog niet afgerekend. En ik zat daar met mijn koffer te wachten. Zodra de taxi voorreed stond zij erbij. Terwijl ik best veel geld had uitgegeven daar. Die kop koffie wilde ik zowiezo afrekenen. Maar zij was bang dat ik dat niet zou gaan doen.
Maar wat een lieve mensen en wat hebben we het gezellig gehad. Eten, drinken, zingen en lachen. Het kleine neefje van vijf 'Dennis' vond me helemaal geweldig, omdat ik zo groot en gespierd ben! Ik vroeg nog: 'Bedoelt hij mijn buikspieren?'
Mijn naam is Parijs, Teun Parijs!
Reactie Chris, 20 mei 2010:
Geweldig 'opstel'! Vind dat je er goed uitziet in pak (foto 6). Fijn ook dat alle mensen zo blij waren dat je er was!
Reactie Heidi, 20 mei 2010:
Dat klinkt als een mooie vakantie!
Precies zoals vakantie is bedoeld,
om alles weer even in een ander perspectief te zien : )
Reactie De Pater, 21 mei 2010:
Ik wilde naar Terschelling dit weekend maar dat annuleer ik.
Ik ga naar het beloofde land Oekraine. Met mijn ossen en ezels, mijn stok en mijn staf zal ik gaan over bergen en dalen totdat ik aankom in het land van melk en honing.
Alles is mogelijk op DosAngeles®